Չիլիացի լուսանկարիչ Կամիլո Խոսե Վերգարան 1970-ականների լուսանկարել է Նյու Յորքի փողոցներն ու քաղաքի բնակիչներին։

1970-ականների սկզբին լուսանկարիչ Կամիլո Խոսե Վերգարան այցելեց Նյու Յորք, և արձանագրեց այս կադրը

«Ես ժամանեցի Նյու Յորք 1970 թվականին՝ Վիետնամի պատերազմի ժամանակ։ Նրբաճաշակ շենքերը լքված էին, փողոցները՝ կեղտոտ, այգիները՝ դատարկ, իսկ դպրոցները խնամված տեսք ունեին։ Շների ոհմակները վազվզում էին լքված տներով, և տների տանիքներին ծառեր էին աճել: Վերաբնակիչները բացել էին դռները,պատուհաններից հանել էին տախտակները՝ բնական լույսն ու օդափոխությունն ապահովելու համար՝ այդպիսով դատարկ շենքերը վերածելով անօթևանների կացարանների, թմրանյութերի որջերի և հրաձգարանների»,-գրել է նա։

Պուերտոռիկական հարսանիք Արեւելյան Հարլեմում, 1970 թ.

«Ես այցելեցի գետտոների տարածքներ, կոշտ և վտանգավոր վայրեր, ինչի մասին վկայում են գրաֆիտիները, որոնք կոչ էին անում սևամորթներին և լատինաամերիկացիներին կոտրել ճնշումների շղթաները և ազատվել: Դինամիկ փողոցային կյանք  ապստամբ ոգի, սպիտակ մարդկանց բացակայություն, ավերված տներ և թալանվելու կամ սպանվելու մշտական ​​վախ: Փողոցներում ես հանդիպեցի զայրույթի և շփոթության: Մարդիկ չգիտեին, թե երբ և որտեղ սպասել հաջորդ հարվածին»,-նկարագրել է լուսանկարիչը։

Արևելյան Հարլեմ․ 1970

«Մայթերը բնակելի տարածքների երկարացում էին։ Պատերի մոտ կանգնած էին երիտասարդները։ Եկեղեցիները բաց էին պահում իրենց դռները։ Հոգևորականները նստել են իրենց պաշտամունքի տների դիմացի արահետներին։ Այդ ժամանակ մեծահասակները երեխաների պես ժպտացին և խնդրեցին, որպեսզի ցույց տան իրենց ստացված լուսանկարները»,-ասել է լուսանկարիչը։

«Ես լուսանկարում էի մարդկանց մետրոյում, դոմինո խաղացող տղամարդկանց, փողոցների ցուցանակներ, շենքերի գովազդներ:  Ես միացա հարսանիքների, բարձրացա բազմաբնակարան շենքեր և լուսանկարեցի տարեցների դիմանկարները, որոնք նստած էին մթության մեջ և այնտեղից նայում էին դեպի փողոց»,լուսանկարչի նկարագիրը»,-ասվում է լուսանկաչի հուշերում։

«Ես ուզում էի ֆիքսել գաղտնի կյանքը գետտոյում: Ես միշտ ինձ հետ ունեի մի քանի ոսպնյակներ՝ լայնանկյուն ոսպնյակ՝ համայնապատկերներ և հեռաֆոտո ոսպնյակներ՝ ավելի կոնկրետ տեսարաններ նկարելու համար:  Իմ փաստաթղթավորման վաղ փուլերում ես չեմ գրել մարդկանց անունները և շենքերի հասցեները: Ես փորձեցի ֆիքսել պատկերներ, որոնք գերազանցում են ժամանակը, անձնական անունները և ֆիզիկական տարածությունը»,-Կամիլո Խոսե Վերգարա։

«Վախը իմ լուսանկարչական գործունեության մի մասն էր: Ես սովորեցի արագ քայլել և փողոցներն անցնել ճիշտ պահին, որպեսզի խուսափեմ սպառնալից արտաքինով երիտասարդ տղամարդկանց խմբից: Մի քանի անգամ ինձ ասացին, որ հեռանամ տարածքից, քանի որ հակառակ դեպքում տեսախցիկս կվերցնեն կամ կջարդեն: Մի օր ինձ հարվածեցին դեմքին, և ակնոցս ընկավ գետնին։ Հազվագյուտ դեպքերում, երբ ես հանդիպեցի ոստիկանական մեքենային այս հատվածներում, սպաներն ինձ կասկածում էին թմրանյութեր վաճառելու կամ փնտրելու մեջ»,-Կամիլո Խոսե Վերգարա: 

«1970-ականների սկզբին ես ականատես եղա մի երիտասարդ սևամորթի դանակահարության, երբ նա գնացքից իջավ Հյուսիսային հարթակում 125-րդ փողոցում: Արևոտ օր էր, և ես չէի էլ մտածում, որ նման իրադարձություն կարող է լինել։ Արյունը հոսել է տուժածի կրծքավանդակով։ Հարձակվողը փախել է, մի քանի անգամ հետ նայելով, մինչև որ անհետացել է Մեդիսոն պողոտայի անկյունում»,-գրել է լուսանկարիչը:

Cadillac Fleetwood-ը Հարլեմում, 1970 թ.

«Այժմ ես երջանիկ եմ, որ Նյու Յորքի իմ վաղ լուսանկարները պահպանվել են մինչ օրս: Այս լուսանկարներում ես տեսնում եմ անհետացած քաղաքի հպանցիկ ակնարկներ՝ պատմական արտեֆակտներ, անձնական պահեր մարդկանց կյանքից, խարխուլ շենքեր, բոլորը թողնված»,-ասվում է հուշերում։

Բրուքլին, 1971 թ.

Տեսարան մետրոյի հարթակից, Հարավային Բրոնքս, 1970 թ.

Մետրո, Հարավային Բրոնքս, 1970 թ.