Սուրբ Աթոռում ՀՀ նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանը հոդված է հրապարակել, որը ներկայացնում ենք ստորև․

Ժողովուրդն իր դերը պատմության մեջ գնահատում է կա՛մ չկապակցված (կարդալ՝ անմեղ), կա՛մ զոհ։ Ցանկացած այլ մեկնաբանություն առաջացնում է հսկայական թվով անհարմար հարցեր և քաղաքականապես ոչ ճիշտ եզրակացություններ: Զարմանալի չէ, որ այս թեզը՝ «Ժողովուրդը միշտ իրավացի է», սատարում, տարածում և սերմանում են քաղաքական մանիպուլյատորներն ամբողջ աշխարհում։ Շարունակելով այս միտքը՝ քաղաքական իմաստների ժամանակակից սպառողները գալիս են մի կարևոր եզրահանգման՝ եթե կոլեկտիվ, ժողովրդական գործողությունները հանգեցրել են աղետի, ապա մեղավորը ցանկացածն է, բայց ոչ մենք։ Մենք զոհ ենք, մենք անմեղ ենք։ Պատասխանատուներին գտնելն ու նշանակելը ամեն ինչ շտկելու միակ հնարավոր միջոցն է։

Օրինակները հեռվում չենք փնտրի. սա հենց այն է, ինչի մասին այժմ մտածում է Ուկրաինայի ժողովուրդը՝ շատերից մեկը, ով բռնել է մշտական հեղափոխության ճանապարհը: Եկել է ժամանակը, երբ անհնար է դարձել անտեսել իրականությունը. մարդիկ, անկախ իրենց համոզմունքներից, հասկանում են, որ իրենց երկրում ինչ-որ բան այն չէ։ Վերլուծաբանները նշում են ամենատարբեր պատճառներ՝ առանց հաշվի առնելու գլխավոր դերակատարին՝ ուկրաինացի ժողովրդին և նրա ցանկությունները։ Նա, իմիջիայլոց, նշվում է միայն որպես վերացական գաղափարների կրող՝ նվիրվածություն ազատությանը, հաշտեցում/թշնամություն Ռուսաստանի հետ, ձգտում դեպի ՆԱՏՕ։ Բայց բոլոր հրապարակումներում նրանք ջանասիրաբար խուսափում են գլխավորից՝ ինչպե՞ս և ինչու՞ Ուկրաինան հայտնվեց արյունոտ մսաղացի մեջ։ Մսաղաց, որտեղ ռուսամետ ուկրաինացիները մեղադրում են ամերիկացիներին՝ իրավիճակից օգտվելու համար, ռուսները՝ կոլեկտիվ Արևմուտքին, ռուսաֆոբները՝ ռուս ժողովրդին, իսկ Արևմուտքը մեղադրում է Ռուսաստանին՝  կայսերական հավակնությունների համար: Կողմերը Ուկրաինայի ժողովրդին տեսնում են որպես մանիպուլյացիայի զոհ՝ կամ կորած, կամ հուսահատ: Համայնք, որին պետք է բացատրել իր շահերը և մի փոքր կրթել ճիշտ ձևով։

Ժողովրդին վերաբերվել որպես անբարեխիղճ երեխայի, որը խիստ հրահանգների, ամուր ձեռքի, բռնի կրթության և կրթական նոր չափանիշների հաստատման կարիք ունի, մտավորականների սիրելի ծուղակն է, որը ժողովրդի հետ ու ժողովրդի մասին խոսում է յուրացված միսիոներության դիրքերից։ Պոպուլիստներն ավելի ազնիվ են. հակադրվելով մտավորականների սնոբիզմին, նրանք անամոթաբար ստում են։ Պոպուլիստներին, մշտական ստից ու ամբարտավան մտավորականներից ցցված աչքերով, մանիպուլյատիվ քաղաքագետին և իշխանությունից կուրացած հեղափոխական առաջնորդին միավորում է մի բան՝ զանգվածային ժողովրդի ընկալումը. անդեմ և ամորֆ համայնք՝ օժտված քաղաքականության հավաքական ընկալմամբ։ 

21-րդ դարի թվային առաջընթացը ոտնահարել է ոչ միայն տեխնոլոգիական, այլև մարդասիրական, առաջին հերթին մարդաբանական և սոցիալական դոգմաներ: Ժողովուրդն այլեւս անդեմ չէ. Այն չափազանց կոնկրետ է. նրա յուրաքանչյուր ներկայացուցիչ ունի օգտանուն, հաշիվներ, գովազդի նույնացուցիչ և սոցիալական ցանցերում փոխազդեցության մի ամբողջություն՝ հավանումներ, կիսումներ, մեկնաբանություններ, հետաքրքրություններ: Այսինքն՝ պարզվել է, որ ժողովրդի ներկայացուցիչներից յուրաքանչյուրն ունի թվային ինքնություն և հաստ թղթապանակ, որտեղ մանրակրկիտ արձանագրված են բոլոր շարժումները։ Եվ սա է, որ հիմնովին փոխում է ժամանակակից աշխարհի մարդասիրական լանդշաֆտը և վերացնում դարավոր քաղաքագիտական ու փիլիսոփայական ավանդույթը։

Թվային հեղափոխությունն աստիճանաբար վերացնում է այն, ինչ մենք նախկինում անվանում էինք ժողովրդական իմաստություն: Ժողովուրդը միշտ էլ արդարացում է ունեցել՝ ցանկացած անհաջող նախաձեռնություն, հանցավոր ընտրություն, ունեցել է հիմնավորում։ Ժողովրդի յուրաքանչյուր ներկայացուցիչ կարող էր ասել՝ «ես չեմ մասնակցել սրան», «ես չեմ ընտրել»։ Այնուամենայնիվ, հիմա, երբ յուրաքանչյուրն իր հետևում ունի իր թվային հետքը, պարզվում է, որ բոլոր շարժումները գրանցված են. համենայն դեպս, ամեն ինչ գրանցված է սոցիալական ցանցերում (և ամենավիրավորականը՝ հանրությանը հասանելի): Ով, երբ և ինչպես է քվեարկել։ Ով ում և երբ է աջակցել։ Ինչպես է նա խոսում, ինչ է կիսվում, ինչպես է մեկնաբանում և ինչ է սիրում։ Ավելին, եթե նախկինում մարդիկ ընտրությունից ընտրություն (հանրահավաքից հանրահավաք, գործադուլից գործադուլ) մասնակցում էին քաղաքականությանը, ապա այժմ քաղաքական գործընթացը շարունակական է և մշտական. այն տեղի է ունենում 24/7։ Հետևաբար, որպես համայնք այլևս չկա ժողովուրդ. կան կոնկրետ մարդիկ՝ կոնկրետ գործողություններով ու որոշումներով, ֆիքսված ընտրությամբ և, որպես հետևանք, մեղքի չափազանց ճշգրիտ որոշված բաժինով։ Նախկին փիլիսոփայական ավանդույթում ժողովուրդ կոչվող մի խումբ մարդկանց անդեմությունն ու ամորֆությունն էր, որը հնարավորություն տվեց լղոզել իր՝ ժողովրդի որոշումների պատասխանատվությունը։ Բայց արդյո՞ք դա այդպես է հիմա՝ 21-րդ դարում, երբ ժողովուրդն այլևս անդեմ, ծայրահեղ, լիովին որոշված չէ։

Պատմության մեջ կան մի քանի օրինակներ, թե ինչպես են ժողովուրդները մոտ եղել մեղավոր ճանաչվելուն, կամ նույնիսկ մեղավոր են ճանաչվել: Հավանաբար ամենահայտնի դեպքը, որը հետագայում հիմք հանդիսացավ հակասեմիտիզմի համար, Քրիստոսի խաչելության համար հրեական էթնիկ խմբի վրա դրված հավաքական պատասխանատվությունն էր: Եվ հաճախ հաջորդ 2000 տարիների ընթացքում քրիստոնյաները, դրդված ստոր նպատակներից, ծածկում էին իրենց հակասեմականությունը այս անհեթեթ հավաքական պատասխանատվությամբ:

Ժողովրդի հավաքական մեղքի մասին երկրորդ հայտնի բանավեճը Հոլոքոստի համար պատասխանատվության որոշումն է։ Ո՞վ կոնկրետ կազմակերպեց Հոլոքոստը: Գերմանացի ժողովուրդը, նացիստական կուսակցությունը, թե՞ Ադոլֆ Հիտլերն ու նրա շրջապատը։ Ընտրվել է երրորդը՝ զարմանալիորեն ամենապարզ պատասխանը։ Հիտլերն ու նրա շրջապատը մեղավոր ճանաչվեցին՝ չնայած այն հանգամանքին, որ միլիոնավոր գերմանացիներ եղել են NSDAP-ի անդամներ և տարբեր աստիճանի համագործակցել, ծառայել և օգուտ քաղել նացիստական ռեժիմից: Ավելին, Գերմանիան մեղավոր ճանաչվեց որպես պետություն, որը տասնամյակներ շարունակ փոխհատուցում էր վճարում հրեաներին։ Ժողովուրդը մնաց անմեղ. Եվ միայն 20-րդ դարի 50-ականների վերջին Թեոդոր Ադորնոն, անցյալի միջով աշխատելու մասին փիլիսոփայական թեզի շրջանակներում, բացահայտեց նացիստների հանցագործություններին ժողովրդական մասնակցության իրական մասշտաբները՝ նախաձեռնելով արշավ՝ զանգվածաբար բերել նացիստներին արդարադատության առաջ՝ դրանով իսկ փակելով գերմանական պատմությունների այս ամոթալի էջը։ Ադորնոյի նախաձեռնությունը և իսկական, իրական ապանացիացումը տեղի ունեցավ միայն այն ժամանակ, երբ գերմանական ժողովուրդը բռնեց ինքնամաքրման և մեղքի կամավոր, չպարտադրված գիտակցության ուղին.

Եթե Գերմանիայում սոցիալական ցանցեր լինեին 1933 թվականից, ապա բոլորի համար անմիջապես պարզ կլիներ, թե ով է հավանել Հիտլերի ստատուսները, ովքեր առաջ են մղել Բորմանի թեզերը, ովքեր կոչ են արել կոտրել հրեական խանութների ցուցափեղկերը, ովքեր հայտարարել են իրենց սերը Ռիբենտրոպի հանդեպ և տարածել Գեբելսի թեզերը։ Դուք հասկանում եք, որ Նյուրնբերգի դատավարությունների ժամանակ (ի լրումն հիմնականի, կային 12 հաջորդ դատավարություններ) կլիներ ոչ թե մոտ 200 դատապարտյալ, այլ անչափ ավելի շատ (ինչն իրականում ապացուցեց Ադորնոյի քարոզարշավը): Եվ մարդկությունը կհարցներ՝ «մեղավո՞ր է գերմանացի ժողովուրդը, թե՞ զոհ», իր տրամադրության տակ ունենալով ոչ թե սպեկուլյատիվ հերյուրանքներ, այլ անվիճելի ապացույցներ։ Ակնհայտ է, որ լայքերի, կիսումների, մեկնաբանությունների և տեսակետների խաչաձև հետազոտությունը կփաստեր, որ բնակչության ճնշող մեծամասնությունը, եթե չի մասնակցել, ապա գոնե տեղյակ էր և լուռ կամ նույնիսկ ակտիվորեն աջակցում էր նացիստների հանցագործություններին:

2000-ականների սկզբից ուկրաինացի անմեղ ժողովուրդը մանրակրկիտ կերպով իրականացրել է սեփական ղեկավարների բացասական ընտրությունը. յուրաքանչյուր հաջորդն ավելի վատն էր, քան նախորդը։ Ամեն հաջորդը երկիրը թողեց ավելի թույլ, քան ստացել էր։ Բացասական ընտրությունը և անպատժելիության նկատմամբ վստահությունն այնքան փչացրեցին ուկրաինացի ընտրողին, որ նա իշխանության բերեց մի մարդու, ով չուներ առաջնորդի որակներ, բայց ով պրոֆեսիոնալ կերպով կարողացավ նմանակել դրանք:

Ուկրաինայի իշխանությունների բացասական ընտրությունը հիմնված էր 3 բաղադրիչի վրա՝ որքանով է թեկնածուն հակառուսական (ազգայնականների կարիքները լուծելու համար), որքանով է ռուսամետ թեկնածուն (ռուսալեզու ընտրողի կարիքները լուծելու համար) և որքան հեղափոխական է թեկնածուն (այլ կերպ ասած՝ հակաէլիտա)։ Էլիտաների նկատմամբ ատելությունն էր, որ ուկրաինացի ժողովրդին քաշեց մշտական հեղափոխության հորձանուտ։ Հենց բոլորին պատին կանգնեցնելու, պատժելու, բոլոր վատերից ձերբազատվելու ցանկությունն էր՝ հանուն լավերի բարգավաճման, որն առաջնորդում էր ուկրաինացի ընտրողին վերջին 20 տարիներին։ Վերջին 20 տարիների ընթացքում Ուկրաինայում բոլոր ընտրություններն այս կամ այն ձևով առճակատում էին խորը մարդկանց և ատելի էլիտաների միջև: Եվ ժողովուրդը, հասկանալով, որ քաղաքացիական ճանապարհով ամեն վատ բանից ազատվելը դժվար է, ցավոտ ու ժամանակատար, գնալով ավելի արմատական կախարդական փայտիկ էր փնտրում՝ ի դեմս արմատականացող առաջնորդների։ Հայտնվելով շարունակական հեղափոխության այս ձագարում՝ ուկրաինացի ժողովուրդը մշակել է մի բանաձև, որն արդարացնում է ամեն ինչ. հեղափոխական ճանապարհը ճիշտն է։ Դե, անարդյունավետ առաջնորդների նման փոքր բաները կարող են լուծվել պարզապես՝ փոխարինելով հաջորդ հեղափոխական փուլում:

Կարո՞ղ է արդյոք Զելենսկու փոխարինող լինել, մեկը, ով իսկապես ցանկանում է (և կարող է) դուրս բերել Ուկրաինան ինքնաոչնչացման անդունդից: Ամենայն հավանականությամբ՝ այո։ Բայց եթե ուկրաինացի ժողովուրդը չանդրադառնա այն կորուստներին, որոնք կրում է առաջնորդների բացասական (կարդա՝ հեղափոխական) ընտրության և ճանապարհին իրենց սխալների պատճառով, ապա Զելենսկու փոխարինումը մեկ այլ հեղափոխականով անխուսափելի է։ Այսինքն՝ կա՛մ ուկրաինացի ժողովուրդը կընտրի լինել կա՛մ անմեղ, կա՛մ զոհ և վերջնականապես կործանի ուկրաինական պետականությունը, կա՛մ կգիտակցի իր հավաքական մեղքը։