Ազգային ժողովի «Բարգավաճ Հայաստան» խմբակցության նախկին պատգամավոր Իվետա Տոնոյանը գրում է.

«Երեկվանիվ փորձում եմ բառեր գտնել արտահայտելու համար մարդկային այն ցասումն ու կատաղությունը, որը զգում էի այն պահին, երբ անմարդկային դաժանությամբ ոստիկանները հարձակվում ու ծեծում էին Բաղրամյան պողոտայի ցուցարարներին, առանց նախազգուշացման կիրառում էին հատուկ միջոցներ, նռնակներ, արցունքաբեր գազ, առանց մի վայրկյան անգամ վարանելու, առանց ձեռքը դողալու։ Լա՛վ, ուզում եմ հասկանալ, ո՞ր պահին 3 միլիոն վարչապետերից մի քանի հազարը դարձան ուղղակի թիրախ ոստիկանական բռնությունների համար, ո՞ր պահին զոհվածի ծնողներին առանձակի դաժանությամբ ծեծի ենթարկելն ու բերման ենթարկելը դարձավ օրինաչափություն, ո՞ր պահին առանց հղի կանանց ներկայությունն հաշվի առնելու բողոքի ակցիային ներկա կանանց ու աղջիկներին քաշքշելն ու  մարմնական վնասվածքներ հասցնելը, բերման ենթարկելը սկսեց նորմալ համարվել: Ի՞նչ ժամանակներում ենք մենք հիմա ապրում, ո՞վ համատարած այս այլանդակությունն ու ամենաթողությունը դարձրեց օրինաչափ: Որպես հայ կին ես հրաժարվում եմ ընդունել այս իրականությունը, սա չի կարող լինել մեզ պարտադրված օրինաչափությունը: Հազար ամո՛թ զոհվածների ծնողների, հոգևորականների, կանանց ու աղջիկների, խաղաղ ցուցարարների վրա բռնություն կիրառած բոլոր ոստիկաններին ու նրանց այդ հրամանը տվողներին: 

Երեկ տուժած բոլոր  քաղաքացիներին, լրագրողներին ու օպերատորներին, հոգևորականներին, շարքային քաղաքացիներին ու ոստիկաններին մաղթում եմ շուտափույթ ապաքինում և հույս հայտնում, որ դաժանության դեմ սիրով ու համերաշխությամբ պայքարելու անխախտ ցանկությունը շարունակելու է առաջնահերթ մնալ բոլորիս համար: 
Սա վիճակ չէ, սա նորմալ չէ...»: