Սուրբ Աթոռում ՀՀ նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանը տելեգրամյան իր ալիքում գրառում է արել՝ անդրադառնալով Բաքվում պահվող գերիներին, այդ թվում Բակո Սահակյանին, ում ծնունդն է այսօր․

«Ամեն օր Բակոյի, Ռուբենի, Լևի, մեր բանտարկյալների մասին մտածելով՝ խեղդվում եմ անզորությունից։ Իսկ ես մտքերիս մեջ միշտ վերադառնում եմ Բակոյին։ Երևի այն պատճառով, որ ես ավելի ծանոթ էի նրա հետ։

Իմ հիշողության մեջ նա նստում է կեսգիշերից հետո իր տան բակում և փայտ է դնում մետաղյա վառարանում, որի վրա կարտոֆիլ, սոխ ու հաց են թխում։ Ծխախոտի ծխից աչքերը սեղմելով՝ նա հարմարեցնում է հին վերարկուն և թունդ թեյ խմում։

Մենք հաճախ էինք հանդիպում՝ մեկ անգամ Հռոմում, բավականին հաճախ՝ Երևանում, բայց ամենից հաճախ՝ Ստեփանակերտում։ Եվ ես նրան հիշում եմ հենց այնտեղ՝ իր տան բակում, նստած թախտի պատմություններ էր պատմում, կատակում և մտախոհ լռում։   Բնական. Ուժեղ. Չպատկերացնելով իրենց կյանքնայս այգուց, տնից, Ստեփանակերտից ու Արցախից հեռու։

Չեմ կարող պատկերացնել, եթե նա գիտի այն ամենի մասին, ինչում մենք ապրում ենք։ Չգիտեմ, թե ինչպես է նա գնահատում բանտում իրեն հասանելիք տեղեկությունները։ Եվ հասկանալով այս ամենը, ես չեմ կարող դիմադրել բացակա, երևակայական խոսակցությանը։

Նա ընդունո՞ւմ է, որ իշխանությունները լռում են իր և ընդհանրապես բանտարկյալների մասին։ Որ Հայաստանի դեսպանները չեն աշխատեն նրանց ազատ արձակման համար, որ միջազգային մարդասիրական ՀԿ-ները մեր բանտարկյալներին ազատ արձակելու պահանջներ չեն գրում, որ ԱԳՆ-ն իրենց հայտարարություններում չի նշում նրանց, որ պետության բարձրաստիճան պաշտոնյաները չեն խոսում (կամ նույնիսկ չեն համարձակվում)  նրանց մասին, կարծես՝ բանտարկյալները չկան։

Գիտի՞, որ Սփյուռքը բանտարկյալներին պաշտպանության ակցիաներ չի իրականացնում

Ի՞նչ է զգում նա՝ գիտակցելով, որ  նա պետք է զոհաբերեր իր ազատությունը՝ հանուն արցախահայության ապահով ելքի։

Նա գիտի՞, որ Արցախի հայրենասեր վերնախավի գերեվարումը դավաճանական համաձայնության հետևանք է»,-գրել է Մինասյանը։

Բացի այդ, նա խոսել է Արցախի քաղաքապետերի քրեական հետապնդումների, Արցախի ներկայացուցության դռները կոտրելու մասին  

«Կարո՞ղ էր պատկերացնել, որ հայ ոստիկանները կջարդեն Հայաստանում արցախյան պետականության վերջին խորհրդանիշի՝ Արցախի ներկայացուցչության դարպասները՝ նույն եռանդով, որով Յաշմայի հատուկ ջոկատայինները պղծում էին Արցախի սրբավայրերը։
Ընդունու՞մ է, որ Արցախի կորուստը դարձել է սովորական, իսկ պարկեշտ հասարակության մեջ դրա մասին խոսելը համարվում է վատ բարքեր։
Վստահ եմ, որ Բակոն ունի այս հարցերի իր պատասխանները։ Համոզված եմ, որ նա համաձայն չէ իմ հնչեցրած կոշտ ձեւակերպումների հետ։ Իսկ նրա անհամաձայնության արմատն այն է, որ նա ռոմանտիկ է։ Նա միշտ էր հավատում երջանիկ ավարտին: Ես չեմ զարմանա, եթե նա հիմա դեռ վստահ է դրանում:

Եվ եթե ես նրան ասեի. ասում են, որ դու Բաքվի բանտում չես, այլ կա՛մ Ռուսաստանում ինչ-որ տեղ, կա՛մ Բաքվի կենտրոնում գտնվող հարմարավետ բնակարանում, նա կծիծաղեր ու չէր հավատա։

Մեր մտացածին խոսակցության մեջ ես նրան կասեի, որ իր ազատության համար նույնիսկ կիսատ-պռատ համացանցային խնդրագիր չկա, նա էլ կպատասխաներ, որ իր ազգն ապրում է իրական աշխարհում, ոչ թե ֆեյսբուքի վիրտուալում։

Իմ հեգնական հարցին, թե հիմա ինչի մասին է մտածում և խոսում Արայիկը, նա, ժպիտով կպատասխաներ, որ այն ամենից հետո, ինչ տեղի ունեցավ, բոլորովին կարևոր չէ, թե կոնկրետ նա ինչ է մտածում, կամ առավել ևս ասում․․․։

Ես շատ կուզենայի Ստեփանակերտի տան բակում գտնվող թախտին նստած այս հարցերը տալ նրան՝ վառարանի դիմաց ծխելիս։
Այսօր Բակո Սահակյանը դարձավ 64 տարեկան։

Թշնամու բանտերում պահվում են մարդիկ, ովքեր կռվել են իրենց ժողովրդի և հայրենիքի համար, ծառայել նրան և իրենց գործողություններով մեզ բացատրել անձնազոհություն բառի նշանակությունը։

Եվ ցավում եմ, որ իմ ժողովուրդը, հուսով եմ, որ ոչ բոլորը, մոռացության են մատնել նրանց»: