Իրավագիտության դոկտոր, պրոֆեսոր Դևորգ Դանիելյանը գրում է.

«Հանրային լսումներին մասնակցող արցախցին ԱԺ֊ում հարց է ուղղում պաշտոնյային, ընդգծելով, որ Արցախի Գերագույն դատարանն իր որոշմամբ ամրագրել է Հայաստանի և Արցախի միասնական քաղաքացիությունը, որում հիմք է ընդունվել նաև 1989թ. դեկտեմբերի 1-ի «Հայկական ԽՍՀ֊ի և Լեռնային Ղարաբաղի վերամիավորման մասին» որոշումը։ Ինչ է պատասխանում պաշտոնյան. թե բա այդ որոշումից հետո, այնուամենայնիվ, անկախացել են թե Հայաստանը և թե Արցախը, ընդ որում՝ այդպես էլ իբր անհասկանալի է եղել, թե ինչո՞ւ Հայաստանի անկախացմանը չի մասնակցել Արցախը, ասել կուզի՝ վերամիավորման որոշումից իբր դեռ այն ժամանակ են շեղվել։

Մեկ անգամ ևս բացատրեմ՝

1. 1989թ. դեկտեմբերի 1-ի որոշմամբ վերամիավորումը չէր դիտվել իբրև ավարտուն գործընթաց, այլ սկիզբն էր հռչակվել, և հենց այդ նկատառումով էլ վերջինիս 4-րդ կետով նախատեսվում էր ստեղծել «համատեղ հանձնաժողով (իր աշխատանքային ապարատով)` Հայկական ԽՍՀ-ի եւ Լեռնային Ղարաբաղի ՎԵՐԱՄԻԱՎՈՐՈՒՄՆ ԻՐԱԳՈՐԾԵԼՈՒ ՈՒՂՂՈՒԹՅԱՄԲ գործնական քայլեր մշակելու համար»։ Այսինքն՝ ելակետ է ընդունվել այն, որ վերամիավորումը գործնական քայլերով դեռ պետք էր ավարտին հասցնել։

2. Վերամիավորման առանցքային նախապայմանը հենց անկախության հանրաքվեներն էին։ Ընդ որում, Արցախը անկախացել է այդ փուլում ԽՍՀՄ օրենսդրությանը խիստ համապատասխան։

3. Եթե համարում ենք, որ Արցախից բռնագաղթվածները ՀՀ քաղաքացի չեն, ապա պետք է նրանց անհապաղ մեկ հրամանագրով շնորհվեր ԽՄԲԱՅԻՆ ՁԵՌՔԲԵՐՄԱՄԲ ՔԱՂԱՔԱՑԻՈՒԹՅՈՒՆ (ինչը հստակ ամրագրված է «Քաղաքացիության մասին» օրենքի 15-րդ հոդվածով), ոչ թե առաջարկվեր դիմումներ գրել ....»։