Արցախից բռնի տեղահանված Բերտա Շահրամանյանը, ում ամուսինը, երկու եղբայրն ու հայրը զոհվել են Ստեփանակերտի պայթյունի հետևանքով, գրում է.
«Բախվեցի շատ տհաճ ու զզվելի միջադեպի…Չգիտեմ ինչպես անվանեմ էդ տիպի «մարդկանց»: Արդեն որերորդ անգամն է` գնում եմ իմ «սեփական» գերեզմանները, ու քանի անգամ արհեստական ծաղիկներ եմ տարել, ականատես եղել «դատարկ ծաղկամաններիս»:
Ինչու՞, միթե ձեր նման սրբապիղծները «մարդ» կոչվելու իրավունք ունեն, երևի այս մի տարում ոչ մեկին այդքան չեմ անիծել ու ամենավատ բառերով վիրավորել, ինչքան այսօր։ Երբ գնում ես եղբորդ հիշատակի համար գոնե թարմ ծաղիկներ դնես ու մաքրություն անես, գոնե հոգիդ մի քիչ թեթևացնես, ու հակառակը` վրդովված, հիասթափված ու ջղայնացած վերադառնում։ Գիտեի, որ մարդկությունը վերանում է, բայց չգիտեի որ կարող էիք մոտենալ 4 զոհի (այդ թվում 13 տարեկան հրեշտակի), գերեզմանից գողանալ ծաղիկներ։
Թող կոտրվի ձեռդ ու ոտդ, թող այդ ծաղիկները տանես քո ու հարազատներիդ շիրիմներին, թող որ կյանքը քեզ տա ավելի դաժան օրեր, քան իմն է հիմա: Ափսոս, որ ապրում եմ էս կեղտոտ աշխարհում, օրեցօր համոզվում եմ, որ իմ արդար տղամարդիկ փրկվել են էս անարդար ու ծուռ աշխարհից:
Հ.Գ. Բոլոր ընկերներիս խնդրում եմ կիսվել ու տարածել անխտիր!!! Ուշքի եկեք, հետո ուշ կլինի, կայրվեք դժողքի ճիրաններում:
Դեպքը տեղի է ունեցել Սիլիկյան գերեզմանատանը ու ոչ առաջին անգամ»:
