«Խենթ քսանականների» ծովափնյա նորաձևությունը մի տեսակ մարտահրավեր էր հասարակությանը: Կանայք սկսեցին կրել լողազգեստներ, որոնք ցուցադրում էին նրանց ձեռքերն ու ոտքերը: Գործվածքները, որոնցից լողազգեստներ էին պատրաստում, դեռ հեռու էին կատարյալ լինելուց։ Բայց չնայած ծանր բրդյա և բամբակյա գործվաքծին, կանանց հնարավորություն տվեց զգալ ջրի վրա հանգստանալու ողջ գեղեցկությունը:

1920-ական թվականներին Միջերկրական ծովի բազմաթիվ լողափեր սկսեցին զբոսաշրջիկների այցելության վայրեր դառնալ: Լոգասենյակներն ու առանձին լողափերը հետզհետե մնում էին անցյալում։ Բոլորը սկսեցին լողալ բոլորի աչքի առաջ։ Ծովափնյա արձակուրդը վերածվում է մի տեսակ սոցիալական իրադարձության: 1930-ականներին ծովափնյա մշակույթը լայն տարածում գտավ ամբողջ աշխարհում:   Ծովափնյա այս զվարճանքը սկսեց իրականացվել բավականին բարձր մասնագիտական ​​մակարդակով 30-ականներին։ Տիկնայք ծովափնյա հավաքածուների, պարեո թիկնոցների և լայն գլխարկների կարիք ունեին։ Բոլոր ծովափնյա հագուստները, որոնք հայտնի էին 1970-ականներին, ընդամենը 1930-ականների մոդելների կրկնությունն էին: Լուսանկարները ցուցադրում էին, թե ինչպիսին էր ծովափնյա նորաձևությունը։