«Լադանիվա» խմբի անդամները՝ Ժակլին Բաղդասարյանն ու Լուի Թոմասը, վստահեցնում են՝ «Եվրատեսիլ»-ի բեմին իրենց ելույթի ժամանակ «վառ ու պայծառ տրամադրություն է լինելու»։ Այս տարվա մրցույթում Հայաստանի պատվիրակները օրերս նույն տրամադրությունը փոխանցել են նաեւ «Եվրատեսիլ»-ի շրջանակում Մադրիդում կայացած միջոցառման ժամանակ։ NEWS.am STYLE-ի հետ զրույցում Ժակլինը կիսվել է իրենց տպավորություններով ու խոսել մրցույթում Հայաստանը ներկայացնելու պատվի, մարդկանց մեկնաբանությունների ու արձագանքների, ինչպես նաեւ՝ իրենց սպասումների մասին։

 -Ինչպե՞ս իմացաք, որ դուք եք ներկայացնելու Հայաստանը «Եվրատեսիլ»-ում, եւ ինչպե՞ս արձագանքեցիք այդ լուրին:

-Մենք տեղյակ էինք, որ Առաջին ալիքում մեզ դիտարկում են որպես հավանական թեկնածուներից մեկը, եւ հետո մեր թիմի հետ կապվեցին ու հայտնեցին, որ ներքին ընտրությամբ որոշվել է, որ մենք ենք ներկայացնելու Հայաստանը այս տարվա «Եվրատեսիլ» երգի մրցույթին։ 

-Խմբի ծրագրերում կամ երազանքներում կա՞ր «Եվրատեսիլ»-ում ներկայանալը:

-Ես փոքր ժամանակ մայրիկիս եւ քույրիկիս հետ միշտ դիտել եմ «Եվրատեսիլ»-ը ու մտածել եմ, որ մի օր, գուցե, ես էլ լինեմ այդ բեմում։ Բայց մեր երաժիշտներից շատերը, օրինակ, գաղափար էլ չունեին, թե սա ինչ մրցույթ է։ Ու մեր թիմի համար մինչեւ հիմա անհավատալի է, որ մենք ենք ներկայացնելու Հայատանն այս տարի։ «Եվրատեսիլ»-ը մեր պլաններում երբեք չի եղել, բայց առաջարկը ստանալուն պես շատ ոգեւորվեցինք, ու որոշեցինք անել ամեն ինչ՝ Հայաստանը պատվով ներկայացնելու ու դա լավագույն ձեւով անելու համար։

-Ինչպե՞ս գրվեց Jako երգը:

Երգի երաժշտությունը ծնվել է շատ ավելի վաղ։ Լուիի հետ այն գրել ենք՝ ոգեշնչվելով ֆրանսիական Ռեյունիոն կղզում մեր գտած երաժշտությունից։ Այնտեղի ռիթմերը, որ տեղացիները կոչում են մալոյա, շատ նման են հայկական երգերի ռիթմերին, ու ով լսում է՝ միանգամից սկսում է պարել։ Խոսքերն ավելի ուշ ենք գրել՝ որպես հաղորդագրություն աշխարհի բոլոր աղջիկներին ու մարդկանց ընդհանրապես, որ թույլ չտան հասարակությանն իրենց ինչ որ «սահմանների» մեջ դնել։ 

-Ժակլին, քանի որ երգը հենց քո անունից ես երգում, հետաքրքիր է՝ որքանո՞վ է այն համապատասխանում քո անձնական ապրումներին. արդյոք կա՞ն մարդիկ, ովքեր քեզ ասել կամ ասում են՝ ինչպես ապրել, ինչ-որ կերպ փորձել կամ փորձում են սահմանափակել քո ազատությունը: Կհիշե՞ս նման դեպք: Ինչպե՞ս ես կարողացել հաղթահարել այդ ճնշումը:

Խոսքերն իմ անձնական փորձառությունների արդյունքում են ծնվել, որովհետեւ երբ ես էի փոքր, ինձ շատ էին ասում, որ պիտի ինձ «խելոք պահեմ», շատ չխոսեմ, եւ այլն։ Ու ինձ թվում է, որ սա շատ աղջիկների հետ է պատահում։ Ես էլ իմ երգով փորձում եմ ոգեշնչել նրանց՝ լինել ազատ ու «պարել անկախ այն հանգամանքից, թե մարդիկ ինչ կասեն»։ Իրականում՝ ես փոքր ժամանակվանից էլ սիրել եմ ազատ լինել, շատ աշխույժ երեխա եմ եղել, հիշում եմ՝ վազվզում էի, ծառեր բարձրանում, հավերի հետեւից էի վազում, «կապիկություններ» էի անում, հեծանիվ էի վարում, ընկնում էի վրայից, ծիծաղում էի, պարում, ինձ ազատ էի զգում։ Երբեք չեմ ընդունել, երբ փորձել են սահմանափակել իմ ազատությունը, հատկապես, երբ դա արվում էր «աղջկա նման» պահելու սկզբունքով։ 

Մանրամասները՝ սկզբնաղբյուր կայքում։