Նախորդ իշխանությունների օրոք ՀՀ վարչապետի խորհրդական, ապա ՀՀ տարածքային կառավարման և զարգացման փոխնախարար, իսկ իշխանափոխությունից հետո երկու տարի՝ 2018-2020 թթ․ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր աշխատած Վարազդատ Կարապետյանը երեք տարի է՝ ակտիվ քաղաքականությունից դուրս է եկել, զբաղվում է իր մասնավոր բիզնեսով, քաղաքականությամբ էլ այլևս չի հետաքրքրվում։ Նա 2020 թվականի նոյեմբերի 25-ին մանդատը վայր դնելուց հետո նշանակվեց Չինաստանում Հայաստանի առևտրային ներկայացուցիչ, բայց քովիդի պատճառով այդպես էլ Չինաստան չմեկնեց։

Hayastan.news-ի հետ զրույցում Կարապետյանն ասաց, որ Չինաստան մեկնելը չստացվելուց հետո հասկացել է, որ ինքը քաղաքականության հետ կապ չունի, և հիմա այլևս քաղաքականությամբ չի զբաղվում, հիմնականում Գեղարքունիքի մարզում է լինում՝ իրեն պատկանող ռեստորանում։ 

 

-Իսկ թիմի հետ կապերը պահպանե՞լ եք։

 

-Զուտ ընկերական, տարբեր ֆրագմենտներով, բայց ոչ ամբողջական։

 

-Շարունակո՞ւմ եք կիսել Ձեր երբեմնի թիմակիցների գաղափարները։

 

-Չեմ մտածում այդ թեմայով ընդհանրապես և որևէ հարցադրում ինքս ինձ չեմ տալիս հիմա։

 

-Իսկ մեր երկրի անվտանգության հետ կապված հարցերով, Արցախի ճակատագրով հետաքրքրված կամ մտահոգվա՞ծ եք, ի՞նչ կարող եք ասել։

 

-Այո, բայց դրանք հրապարակային թեմաներ չեն, չեմ խոսում այդ թեմայով, ինչ պետք է՝ անում եմ, բայց չեմ խոսում։

 

-Հիշո՞ւմ եք, պատերազմից հետո արտահերթ ընտրություններ եղան, ընդդիմությունը պահանջում էր իշխանության հեռացումը, համարում էին, որ գործող իշխանությունն է այս ամենի մեղավորն ու պատասխանատուն, պետք է հեռանան, որ մեր խնդիրները հնարավոր լինի լուծել։ Բայց այդ հեռացումը տեղի չունեցավ։ Դուք այս ամենի լուծումն ինչպե՞ս եք տեսնում։

 

-Լուծումը ես քաղաքական դաշտում չեմ տեսնում, դրա համար քաղաքականությամբ չեմ զբաղվում։ Ինձ համար բացարձակ մեկ է և՛ իշխանությունը, և՛ ընդդիմությունը։ Բոլոր տեղերում շատ ընկերներ ունեմ, բայց քաղաքական հարթությունը ապագայի հետ ընդհանրապես որևէ երկրում ոչ մի կապ չունի։ Դա իմ եզրակացությունն է քաղաքական իմ կարճատև փորձառության ընթացքում։ Դրա համար այդ հարթությունից լրիվ դուրս եմ եկել, և այդ հարթության հարցադրումներն իմը չեն։

 

-Շատ տարօրինակ է, որ այդ կարճ ընթացքում այդքան տխուր տպավորություն եք ձևավորել քաղաքականության նկատմամբ։ Հետաքրքիր է՝ ինչի՞ց այդքան շուտ հիասթափվեցիք, ի՞նչ տեսաք, որ Ձեզ դուր չեկավ։

 

-Ավելի շատ ոչ այդ ընթացքում եմ ստացել, այլ դրանից հետո, երբ հասկացել եմ՝ քաղաքականությունն ինչի մասին է։

 

-Ինչի՞ մասին է, բացի «հնագույն մասնագիտության» մասին լինելուց։

 

-Քաղաքականությունն այն մասին է, որ քեզ թվում է, եթե դու քաղաքական գործիչ ես, որ դու մարդկանց հարցերի լուծումն ավելի լավ գիտես, քան հենց մարդիկ իրենք կարող են այդ հարցերը լուծել։ Այսինքն՝ քաղաքականությունն ամբարտավանության, եսասիրության, գոռոզության, այ լրիվ այֆ գծերի մասին է, ցանկացած քաղաքական պրոցես դրա մասին է։

 

-Հիմա Ձեր նախկին թիմակիցները դրանո՞վ են զբաղվում՝ ամբարտավանությամբ, եսասիրությամբ․․․

-Տեսեք, ես ուզում եմ Ձեզ հետ հնարավորինս բաց խոսեմ, Դուք հնարավորինս ինձ տանում եք նրան, որ իմ թիմակիցների մասին ուզում եք վատ կարծիքներ լսել, որ ես ասեմ, Դուք գրեք, սենսացիա լինի։ Այ դա քաղաքականությունն է, ինչով Դուք հիմա զբաղվում եք։ Դուք զբաղվում եք քաղաքականությամբ։

-Ինչ վատ բանով եմ զբաղվում, փաստորեն։ Ցավոք, չեմ կարող շնորհակալություն հայտնել նման «հաճոյախոսության» համար։ 

 

(Ծիծաղում է) –Բայց դա չէ՞ր հարցի նպատակը։ Այսինքն՝ հարցը շատ ուղղորդող էր, որ ես ինչ-որ վատ բան ասեմ ինչ-որ մեկի մասին, չէ՞։

 

-Հիշո՞ւմ եք՝ Ձեզ շատ քննադատեցին  նրա համար, որ Դուք պատերազմի օրերին Նիկոլ Փաշինյանի որդու՝ Աշոտի հետ կապված այդ պատմությունը գրել էիք, թե նա չի ուզում դիրքը լքել, խնդրում էր, որ չփախչեն և այլն։ Ասում էին՝ դա կեղծ պատմություն էր, և Դուք հերոսացնում էիք նրան։ Ու շատերը զարմացել էին, որ հենց Դուք էիք որոշել դա տարածել։

 

-Այդ դրվագը 100-տոկոսանոց իրականություն է։ Ես կարող եմ շատերի կարծիքը չկիսել, շատերի հետ չշփվել, բայց այն, ինչ ճիշտ է, ես ասում եմ՝ այ սա 100 տոկոսով ճիշտ է, անկախ նրանից՝ լրագրողները, քաղաքացիական ակտիվիստները, իշխանությունը կամ ընդդիմությունը ինչպես են վերաբերվում այդ դրվագին, այդ դրվագը 100-տոկոսով ճիշտ է։

 

-Իսկ ո՞վ էր Ձեզ այդ դրվագը պատմել։

 

-Այդ հարցը, ախր, այնքան մանրամասն քննարկված հարց է, հիմա իմաստ ունի՞ մենք հետ գնանք, այդ հարցը մի անգամ էլ քննարկենք, դա երկրի ապագայի հետ կապված էակա՞ն հարց է։

 

-Բայց այդպիսի պատմությունները գուցե ազդել են մեր երկրի ճակատագրի վրա, որովհետև մարդիկ համարում են, որ իշխանությունները մանիպուլացրել են ժողովրդին, փորձել են կեղծ հերոսապատումներով սնել, ցույց տալ, որ հաղթելու ենք ու նույնիսկ Աշոտն է գնացել ու փորձում հաղթած լինել, մինչդեռ տեսանք՝ վերջում ինչ եղավ։

 

-Ես ևս մեկ անգամ շատ կոնկրետ էլի ասեմ՝ այդ դրվագը ճշմարտություն է։ Մնացած մասերով չեմ կարող ասել։ Այսինքն՝ ինչ ես տեսել եմ, տեսել եմ, դա հարցի մյուս կողմն է, բայց կոնկրետ այդ դրվագը ճշմարտություն է։

 

-Իսկ որևէ մեկը Ձեզ հուշել կամ խնդրե՞լ էր, որ Դուք դրա մասին գրեիք։

 

-Ոչ, չէր կարող նման բան լինել։ 

 

-Իսկ չե՞ք փոշմանել այդ գրառման համար, քանզի շատ քննադատվեցիք այդ օրերին։

 

-Չէ, որովհետև դա ճշմարտություն է։ Ես շատ բաների համար կարող է փոշմանած լինեմ, բայց կոնկրետ այդ դրվագի համար՝ հաստատ չէ, որովհետև դա, իրականում, ճշմարտություն է։

 

-Նեղացա՞ծ եք Ձեր թիմից։ Ես հիշում եմ, որ թիմի ներսում որոշակիորեն ընդդիմադիր կեցվածքով էիք աչքի ընկնում։

 

-Ես ոչ մեկից չեմ նեղանում ընդհանրապես։ Այսինքն, եթե էլի փորձեմ գնալ, հասկանալ Ձեր հարցի իմաստը, ապա քաղաքական հարթության մեջ ես չունեմ ակնկալիքներ, որ այդ ակնկալիքները չբավարարված լինելու համար ինչ-որ մեկից նեղանամ։ Ոչ ընդդիմություն, ոչ իշխանություն, ոչ մեկից ակնկալիք չունեմ։

 

Վահե ՄԱԿԱՐՅԱՆ