Կարեն Անդրեասյանին հարցեր տալը լրագրողական ամենահետաքրքիր զբաղմունքը չէ, իհարկե։ Բայց և շատ հասկանալի է, որ իրավական համակարգի իրադարձություններով հետաքրքրվող հասարակությունն ակնկալում է լուրեր այն մասին, թե ինչ է տեղի ունենում դատավորի այդքան աղմուկ հանած կարգապահական վարույթի հետ կապված։ Ընդ որում՝ հենց Կարեն Անդրեասյանն է իրեն, որպես պաշտոնատար անձի, դրել հանրային հետաքրքրության կենտրոնում ու  լրագրողներին ծանրաբեռնել իրեն հարց տալու կամ իր մասին խոսելու հոգսով։

 

Ոչ թե լրագրողները, այլ Կարեն Անդրեասյանն է նախարար եղած ժամանակ անցանկալի դատավորների մասին խոսել, ապա տեղաշարժվել դեպի ԲԴԽ՝ փորձելով այնպիսի խորհուրդ ձևավորել, որ կարողանա անցանկալիներին հեռացնել։ Ոչ թե լրագրողները, այլ նա է դատավորներին բացահայտ խնդրել չքվեարկել իր համար անցանկալի թեկնածուի օգտին, ապա՝ դատավորների ընդհանուր ժողովի նախորդ օրը, խախտել զուսպ լինելու էթիկական պահանջն ու ի վնաս անցանկալի թեկնածուի՝ հայտարարություն տարածել։ Ոչ թե լրագրողները, այլ Կարեն Անդրեասյանն է այս ամենից դժգոհող դատավորին փորձում պատժել՝ զրկելով նրան երաշխիքներից, ինքն է այնքան պարզունակ, որ կարողանում է պնդել, թե անցանկալի դատավորներից ազատվելու մասին հայտարարությունը քաղաքական էր, իսկ նրանցից ազատվելը քաղաքական չէ։ Կարեն Անդրեասյանն է, չէ՞, վերաքննիչ դստարանի դատավորների մի մասին հանդիպման հրավիրել ու ըստ լուրերի, փորձել հակասահմանադրական պայմանավորվածությունների գալ։ Լավ, ինչպե՞ս չհարցնենք նրան այս մասին, ինչպե՞ս չակընկալենք, որ նա գոնե հերքի սրանք։